Od końca XVI wieku „widełki” już nie były uważane przez władze polityczne i kościelne za narzędzia diabelskie i korzystano z nich, zwłaszcza we Francji. W wydanej w 1693 roku książce opata z Wallomet Physique Occulte podano, że straże i gwardia królewska, z pomocą francuskiego różdżkarza Jakuba Aymara, odnalazły ślady trzech zbrodniarzy prowadzące z Lyonu do Beaucaire jednego schwytano, pozostali dwaj zbiegli za granicę.
Przez dłuższy czas, począwszy od roku 1602. małżonkowie, Jan de Chasteie. mineraolog, i jego żona Martina z Bartereau – kobieta wykształcona, posługując się prętem odkrywali wielkie złoża złota, srebra i innych minerałów.
W 1853 roku Akademia Nauk w Paryżu przyjęła do opiniowania pracę O różdżce odgcidującej i przeprowadziła nad nią studia oraz dyskusję. Końcowy wniosek referowany przez akademika Chevreula przyjęty przez Akademię był dla różdżkarslwa niekorzystny, ponieważ zawyrokowano w nim: „Przyczyna poruszeń różdżki nie należy do świata fizycznego, ale do świata moralnego… w większości wypadków, w których różdżka jest trzymana przez człowieka uczciwego i takiego, który w nią wierzy, poruszanie się różdżki jest następstwem czynności myśli tego człowieka.”
We Francji radiestezją zajmowali się przeważnie księża katoliccy, którzy mieli negatywny stosunek do wiary w duchy, do okultyzmu i wszelkiego rodzaju nauk magicznych.
Leave a reply