KOLORY

Jak wspomniano na wstępie, organizmy żywe i obiekty nieożywione, zatem człowiek i wszystko co go otacza, co istnieje we wszech- świecie, wydziela wibracje – promieniowanie określonej, właściwej tylko sobie częstotliwości wysyłane w przestrzeń. Dla uproszczenia nazwano je „promieniowaniem kolorów”, porównując ich częstotliwość z częstotliwościami występującymi w widmie słonecznym

– widzialnym i niewidzialnym. I tak powstało pojęcie: kolory radiestezyjne. Ponieważ jedne i drugie „kolory” podlegają podobnym prawom fizycznym, warto przypomnieć nieco danych dotyczących widma elektromagnetycznego.

Energię promienistą oddziałującą na nasz zmysł wzroku nazywamy światłem, wszystkie inne jej odmiany promieniowaniem ciemnym. Obydwa tworzą widmo elektromagnetyczne, w którym światło stanowi drobny jego wycinek zwany widmem świetlnym.

Widmo świetlne składa się z następujących barw: czerwona, pomarańczowa, żółta, zielona, niebieska, fioletowa. Do mierzenia długości fal świetlnych i radiestezyjnych poza jednostką w układzie CGS, jaką jest mikron, przyjęto jednostkę zwaną Angstróm (w 1 centymetrze jest 100000000 Angstrómów, czyli 1 cm = 10s A).

Widmo świetlne zawiera fale o długości od 0,38 !1, czyli 3800 A – kraniec fioletu, do 0,77 fi. równe 7700 A – kraniec czerwieni, co przedstawiono w tabeli 1 i 2. Najkrótsze zatem są fale fioletowe, najdłuższe czerwone.

Poza tym zakresem występuje promieniowanie niewidzialne (ciemne): po stronie fal dłuższych promieniowanie podczerwone oraz

Promieniowanie Długość fuli w mfi czerwone pomarańczowe żółte zielone błękitne – niebieskie fioletowe podczerwone (niewidzialne) nadfioletu (niewidzialne) 770 – 630 630 – 590 590 – 575 575 – 510 510 – 440 440 – 380 770 m/J do 1 mm 380 – 100