W dotychczasowych rozważaniach radistezyjnych pojawiły się takie pojęcia, jak częstotliwość promieniowania, długość fali, interferencja fal, promieniowanie – materii, barwy, kształtu itd. Zanim zajmiemy się zjawiskiem promieniowania kształtu, należy przypomnieć sobie teorie związane z widmem słonecznym.
Istota zjawiska świetlnego była od dawna przedmiotem badań. W XVII wieku dwóch naukowców wysunęło różne teorie zachowania się światła. Fizyk holenderski Ch. Huygens twierdził, że światło ma naturę falową. I. Newton zaś, angielski matematyk, fizyk i filozof, ogłosi! teorię korpuskulamą, głoszącą, że światło zachowuje się jak rój pędzących kul.
Teorię falową Huygensa uzupełnili swymi pracami na początku XIX wieku Anglik T. Young oraz dwaj Francuzi E. Malus i A. Fresnel. Następnie angielski fizyk J. Maxwell uzupełnił teorię falową, wprowadzając elektromagnetyczną teorię światła.
W 1900 roku fizyk niemiecki M. Planck opublikował teorię kwantów, która łączy naturę falową i korpuskulamą światła. Według Plancka wysyłanie i pochłanianie światła odbywa się w sposób nie ciągły, lecz porcjami zwanymi kwantami. Dalsze prace doprowadziły Einsteina do ogłoszenia w 1905 roku teorii fotonów. Według niej promieniowanie elektromagnetyczne, a więc i światło, rozchodzi się w postaci zlokalizowanych przestrzennie pewnych porcji – kwantów energii zwanych fotonami. Ich liczba jest tak wielka, że promień robi wrażenie całkowicie jednolitego. Współczesna nauka tłumaczy szereg zjawisk związanych z promieniowaniem za pomocą teorii kwantów, inne natomiast za pomocą teorii falowej.
Leave a reply