Wielcy czarownicy w istocie byli uczonymi

Za pomocą różdżki odkrywali cieki wodne Goci i Scytowie, a Etruskowie byli mistrzami w różdżkarstwie, którego nauczyli Latynów. Agryppa z pomocą dziewczyny-różdżkarki znalazł na Polu Lukullańskim wodę, którą nazwał aqua verfina – woda dziewicza. Konsul Paweł Emiliusz Macedoński (po 220-162 p.n.e.), wykorzystując radiestezję, odkrył wodę u podnóża Olimpu. Podobnie Pompe- jusz odnalazł wodę z pomocą różdżki. Natomiast historyk rzymski Ammianus Marcelin (320-390) opisał różdżkarską metodę stosowaną w odpowiedziach wyroczni.

Wielcy czarownicy w istocie byli uczonymi. Czynili odkrycia i dokonywali dzid, które przez prostych ludzi i ignorantów były odbierane jako czary inspirowane przez siły piekielne. By wytworzyć odpowiedni nastrój, przy praktykach radiestezyjnych często posługiwali się scenicznymi gestami i zaklęciami, czym zwrócili na siebie uwagę inkwizytorów. Sądzono, że uprawiali „sztukę diabelską” – nieszczęśników skazywano na tortury i stos.

Według wypowiedzi mnicha Bazylego Walente w wieku XV Bułgarzy i Alemanowie używali różdżki do odkrywania złóż mineralnych. Podobnie postępowali mnisi w Italii, lecz współcześni teologowie oskarżali ich o „sztukę diabelską”. Również Luter w 1518 roku potępi! użycie różdżki jako „narzędzia czarnoksięskiego”.

W obronie radiestezji wystąpili liczni kapłani wśród nich jezuita Cesi – wybitny mineraolog i nauczyciel d’Aosta, sławny o. Kircher – archeolog i założyciel Collegium Romanum.