Z pomocą wahadła można określić strony świata w sposób następujący: trzymane w ręku wahadło wprawiam w oscylacje i nastawiam się mentalnie: „Chcę znaleźć kierunek N-S”. Po chwili wahadło przyjmuje kierunek przeze mnie poszukiwany. W rękę trzymającą wahadło wkładam kawałek żelaza, np, kilka gwoździ, i obracam się wokół siebie z wyciągniętą drugą ręką – anteną. Skierowanie jej na S spowoduje krążenie wahadła w prawo, przy innych kierunkach natomiast da oscylacje, co jest wynikiem użycia żelaznego „świadka”. Stosując różne ciała można określić główne strony świata. Dla N będą to nikiel, glin. materia! fioletowy dla E – szkło, krzemień, materia! zielony dla S – żelazo, glina, materiał czerwony dla W – ołów, próchnica, materiał szary.
Ćwiczenia prowadzi się w pojedynkę, ponieważ obecność dodatkowej osoby na skutek jej krytycznego promieniowania myślowego może zniszczyć pracę doświadczonego radiestety. Czynności radiestezyjne nie są zabawą i jeśli mają dać prawdziwe wyniki, muszą być wykonywane z dużą ostrożnością. Zatem nie należy brać udziału w konkursach.
Rozróżniamy trzy rodzaje promieniowali związanych z dowolnym ciałem – promień podstawowy, promień świetlny i główny (rys. 16).
Promień podstawowy (PP) wysyła ciało w ustalonym dla siebie kierunku, pod odpowiednim kątem wobec osi N-S. Jego zasięg zmienia się proporcjonalnie do masy ciała i mocy promieniowania. Kilkadziesiąt gramów żelaza promieniuje w zasięgu kilku centymetrów, natomiast jego złoże emanuje na znaczną odległość.
Leave a reply