Wahadło uniwersalne

Eliminuje konieczność wykorzystywania próbek kolorów, odbiera fale widma słonecznego i może służyć jako nadajnik drgań wyselekcjonowanych.

Drewniana kula o średnicy do 60 mm i masie do 125 g ma wyryte dwa południki prostopadłe do siebie – elektryczny i magnetyczny oraz równik. Na biegunach południków umocowano miedziany kabłąk.

Wyznaczone punkty na południkach oraz na równiku odpowiadają emanacji widma słonecznego i są rozmieszczone wzdłuż południków i równika w porządku naturalnym (rys. 12).

Obrót kabląka i przesunięcie zawieszenia na żądany punkt ustawia wahadło na żądaną długość fali. Celem przywrócenia symetrii sfery w dwu punktach przecięcia jednego z południków wbito dwa małe miedziane bolce. Ponadto, by nadać wahadłu większą stabilność, zaopatrzono je w akumulatorek utworzony z czterech elementów, które wzmacniają polaryzację, zapobiegając jej zmianom pod wpływem fali kształtu o większej mocy. Zatem te dwie przeciwstawne masy magnetyczne, przytwierdzone na równiku, zapewniają stałość drgań wahadła.

Każdy południk odpowiada innej formie wibracji: jeden jest elektryczny (E), drugi magnetyczny (M). Są to nazwy umowne, które powstały stąd. że promieniowania nazwane magnetycznymi są przewodzone przez izolatory elektryczne, np. szkło i drewno, a zatrzymywane przez żelazo i inne metale magnetyczne. Z kolei izolatory elektryczne zatrzymują drgania zwane elektrycznymi. „Barwy magnetyczne” rozmieszczono wzdłuż południka noszącego miedziane bolce, a „barwy elektryczne” na drugim południku.