Doświadczalnie ustalono, że moneta srebrna o masie 10 g wysyła PP w kierunku wschodnim na odległość 10 cm, a kawałek miedzi o masie 10 g kieruje PP w zasięgu 5 cm pod kątem 45” do osi N-S.
W celu znalezienia PP jakiegoś ciała trzeba z zawieszonym w ręku wahadłem krążyć wokół niego, aby w danym miejscu uchwycić kierunek promieniowania badanego ciała. Jak wspomniano, podobnie czyni gołąb pocztowy. Okrąża swoją klatkę, by uchwycić kierunek promieniowania śladów, które tam pozostały, i łączący z odległym gołębnikiem.
Nie tylko ciała ożywione lub mineralne emanują promieniowanie, czynią to również barwy. W związku z tym mogę przeprowadzić proste ćwiczenie. Na okrągłym stoliku kładę kawałki: niklu, wapna, tkaniny fioletowej. Następnie z wahadłem w ręku okrążam stół. Gdy przetnę linie PP tych ciał, wahadło sukcesywnie krąży w ustalonych miejscach, również pod właściwym kątem w stosunku do kierunku N. Zjawisko oczywiste, jako że każde ciało fizyczne ma sobie właściwy PP, który charakteryzuje się nie tylko kierunkiem, ale także jego intensywnością wyrażoną w specyfice krążenia.
Liczbę krążeń lub oscylacji z przerwami nazywa się serią, przy tym krążenie wahadła może przebiegać w prawo lub w lewo. Dla danego obiektu liczba serii pozostaje zawsze taka sama. Jeśli ciało jest proste, wahadło wykona daną serię ruchów i zatrzyma się, gdy jest złożone, wykona serię dla każdego składnika. Warto nadmienić, że nie wszyscy radiesteci odbierają z jakiegoś ciała jednakową liczbę serii. Bywa, że nad wodą jeden otrzyma siedem krążeń w lewo, inny natomiast siedem krążeń w lewo i następnie siedem oscylacji. Dla obu jednak te liczby powtarzają się, stanowiąc liczbę serii, będącą dla nich wzorcem.
Leave a reply