W radiestezji można dostrzec dwie tendencje badawcze. Przedstawiciele jednej widzieli w radiestezji nowe możliwości wykorzystania fizyki fal i promieniowania inni, o skłonnościach metafizycznych, zmierzali do łączenia radiestezji ze zjawiskami paranormalnej wrażliwości, ze spirytyzmem. W wielu krajach świata mistrzowie nauki i sztuki radiestezyjnej praktykowali ją z powodzeniem przez dziesięciolecia, Jednym z nich był ks. Johan Mermet. opat i rektor kaplicy św, Magdaleny w Jussy koło Genewy. Żył na przełomie wieków XIX i XX, a zmarł w 1937 roku w wieku 71 lat. Miał tę satysfakcję, że za życia uznano go za „króla różdżkarzy”.
W 1913 roku na Kongresie Radiestetów w Paryżu ks. Mermet oświadczył, że radiestezja stała się zjawiskiem możliwym do wyjaśnienia w kategoriach czysto naukowych. Wyłożył teorię różdżki i wahadła i od tego czasu znalazły one (zwłaszcza wahadło) bardzo licznych zwolenników.
„Jest niezwykle ważne – podkreślał ks. Mermet – by do pracy radiestezyjnej wybrać sprzyjający dzień i sprzyjającą porę. co biorę zawsze pod uwagę w swoich pracach radiestezyjnych. Bywa. że radiesteci spotykają w swej pracy nieprzezwyciężone trudności wynikające z bardzo silnych zmian w atmosferze, wywołanych szkodliwym promieniowaniem – tzw. pasożytniczą radiacją”. Przy tym ks. Mermet, jak i inni radiesteci, zalecał wykonywać prace radiestezyjne samotnie, bez świadków, a prowadzone badania sprawdzać.
Leave a reply